Schaduwen zijn delen van jezelf die je hebt weggestopt. Soms bewust, vaak onbewust. Tijdens deze visualisatie stel je je open voor je schaduwkanten.

Je kunt de ingesproken versie hier terugvinden (via Youtube): Ingesproken visualisatie

“Ga ontspannen zitten en haal een paar keer wat dieper adem. Voel hoe je met iedere uitademing wat meer loslaat. Alle gedachten en gevoelens die je nu niet nodig hebt, blaas je via je adem naar buiten.
Stel je dan voor dat je in een bos wandelt. Het is aan het schemeren, maar in de laatste stralen zonlicht zie je de prachtige tinten rood, oranje, geel en groen van de bomen. Je loopt door een dikke laag gevallen blad en ruikt de vochtige geur van het bos om je heen. Je loopt dieper en dieper het bos in. Het wordt steeds donkerder. Dan zie je voor je opeens iets oplichten. Het lijkt een soort zwevend lampje, een aantal meter verderop. Je loopt erheen en ziet dat het beweegt. Steeds als je wat dichterbij komt, zweeft het lichtje verder. Je stopt en twijfelt of je niet beter terug kunt keren. Het zal al snel helemaal donker zijn. Het lichtje beweegt naar je toe en zweeft uitnodigend voor je. “Kom maar,” lijkt het te zeggen.

Je besluit het lichtje te volgen, verder en verder het bos in. Een stukje verderop kom je uit in een open plek in het bos, met in het midden een water. De volle maan die inmiddels schijnt, wordt prachtig gereflecteerd in het heldere water. Je neemt een moment om dit prachtige beeld te aanschouwen. Het lichtje zweeft naar het water toe en verdwijnt onder het oppervlak. Je gaat aan de rand van het water staan en probeert het lichtje met je ogen te volgen. Dan komt het opeens weer boven het water uit. “Kom maar!” Je voelt even aan het water en tot je verbazing is het niet koud. Je trekt je kleren uit en loopt voorzichtig het water in. Het wordt al snel dieper. Het lichtje zweeft voor je in het water en je besluit het achterna te duiken. Je kunt prima zien onder water en met een paar krachtige slagen haal je het lichtje bijna in. Dan verdwijnt het onder een soort rots door. Ook jij duikt er onderdoor en komt aan de andere kant weer omhoog. Er is een open ruimte, een soort opening in een grot lijkt het wel en je komt met je hoofd boven water. Het ruikt er vochtig en een beetje muf. Zou hier ooit iemand zijn geweest? Plotseling zie je talloze kleine lichtjes in het water om je heen. Ze lijken wel te dansen en geven hetzelfde zachte licht af als de maan. Je neemt even de tijd om naar deze lichtjes te kijken.

Dan hoor je plotseling een stem. Het lijkt vanuit de donkere grot boven je te komen. “Hallo, ik ben het. Ik ben de donkerte, de baarmoeder van al het leven. Uit mijn duisternis is alles ontstaan. Ik ben jouw oorsprong, maar ook jouw schaduwkant. De delen van jezelf die je liever niet ziet, ook al horen ze bij jou.” Je drijft inmiddels op je rug in het water, de lichtjes om je heen. “Deze lichtjes zijn mijn kinderen, ze hebben je hier gebracht omdat je op zoek bent gegaan in jezelf. Je wil jezelf ontwikkelen, uitdagen, leren kennen. Je volgt de oeroude weg naar binnen. In deze grot ben je helemaal met jezelf, alle kanten mogen er zijn. Als je je ervoor openstelt, kun je ontdekken welke schaduwkanten zich nu aan je willen openbaren. Ben je bereid?” Je twijfelt een moment en als je het aandurft, zeg je “Ja”. Neem rustig de tijd om te ervaren welke beelden, indrukken, gevoelens of emoties bij je naar boven komen. Laat het er gewoon zijn. Hoe donker het ook voelt, de lichtjes zijn er om je te steunen. Er is altijd donker én licht.

Dan wordt het tijd om deze plek weer te verlaten. De lichtjes zijn verdwenen, op het ene lichtje na. Je zwemt weer onder de rots door, terug naar de open plek in het bos. Je stapt uit het water en in het licht van de maan ben je opeens droog. Je trekt je kleding aan en volgt het lichtje door het bos, terug naar het beginpunt. Je bedankt het lichtje en het beweegt nog even voor je ogen op en neer. Dan sluit je je ogen en haalt een paar keer dieper adem, totdat je weer helemaal terugkomt naar het hier en nu.”