Net als met Beltane dachten de Kelten dat rond Samhain de sluiers met de onderwereld dun waren. Geesten van overledenen konden op deze avond naar onze wereld reizen en invloed uitoefenen.
In de regressieopleiding die ik jaren geleden volgde ging een aantal lessen over het bij je dragen van niet-eigen energie. Volgens m’n docenten kon dat een overledene zijn die zich op de een of andere manier aan je vastklampt, maar ook een last die je op een gegeven moment met je mee bent gaan dragen. Ik zie een niet-eigen energie vooral als het laatste: het (vaak onbewust) meetorsen van andermans emoties of overtuigingen. Samhain is een mooi moment om te onderzoeken of jij ook zulke lasten met je meedraagt en ze, waar gewenst, transformeren.
Op het moment heb ik wat onenigheid over de plek waar ik deze keer ga bevallen. Ik wil graag weer thuis bevallen, maar mijn verloskundigenpraktijk heeft liever dat ik in het ziekenhuis beval omdat ik vorige keer wat meer bloedverlies had dan binnen de richtlijnen mag. Ik vind het risico op herhaling klein en heb er vorige keer ook geen last van gehad, zij vinden het risico ‘niet nihil’ en willen hun handen er daarom niet aan branden. De nacht nadat ik het telefoongesprek hierover had, ging ik nadat ik eruit moest om te gaan plassen weer op m’n rug in bed liggen. En op dat moment voelde ik een enorm rotsblok op m’n romp. Ik kon het niet zien, maar wist precies hoe groot en zwaar het was. Alleen m’n hoofd en ledematen waren nog vrij, maar die voelde ik tintelen alsof ik flauw zou vallen. Het voelde als een herbeleving zoals ik tijdens m’n regressieopleiding weleens heb ervaren, alleen was dit niet iets wat ik ooit heb meegemaakt.
Ik vroeg me af waar deze rots vandaan kwam en voelde dat hij verbonden was met m’n zwangere buik. Ik kon hem daarom niet meteen van me afduwen. Ik ging na of de rots ‘eigen’ was en merkte al snel dat het niet eigen was. Deze rots plette me wel en had dus impact op mij, maar het waren niet mijn angsten of zorgen. Ik voelde dat er angst bij zat van de verloskundige, die in het telefoongesprek had gezegd tijdens mijn bevalling bang te zijn geweest dat het misging. Iets wat niet is uitgesproken toen, maar wat blijkbaar wel bij me is binnengekomen. Ook de energie van de kraamzorg die onwel werd tijdens m’n bevalling droeg ik nog bij me. En een soort kluwen aan traumatische bevallingen die ik van andere vrouwen had gelezen. Samen vormden ze de rots en op het moment dat ik die kon ervaren, verdween de rots en kon ik m’n handen weer op m’n buik leggen. Ik voelde heel sterk: ik hoef de energie van anderen niet op me te nemen. Het draait om mij en mijn kind. Om mijn bevalling. En daarover voel ik me vol vertrouwen. Best een emotioneel moment, maar ook een mooie en bijzondere ervaring.
Tijdens een bevalling sta je enorm open, letterlijk en figuurlijk. Het is daarom niet gek dat je andermans angsten gemakkelijk overneemt. Maar ook wanneer je hooggevoelig bent, net iets heftigs hebt meegemaakt of gewoon niet zo lekker in je vel zit kun je gemakkelijker beïnvloed worden door emoties of overtuigingen van de ander. Die kunnen zich op zo’n moment aan je vasthechten en je kunt ze op die manier bij je dragen of zelfs overnemen. Dat kan, volgens m’n regressiedocenten, leiden tot allerlei klachten en zich uiteindelijk zelfs fysiek uiten. Door een regressiesessie kun je zulke energieën opsporen, herbeleven wanneer ze bij je zijn gekomen en uiteindelijk loslaten.
Deze oefening is een laagdrempelige manier om na te gaan wat jij van anderen bij je draagt en te transformeren wat je niet wil houden.
